اولین بیت هر شعر در ذیل آمده است. لطفا برای مشاهده شعر کامل بر روی ابیات ، کلیک کنید
اشکم نمک آب و جگر خسته جراحت
اي درد تو درمان دل و رنج تو راحت
ببرد آبم و خون در دل کباب انداخت
کباب شد دلم از سوز سينه و آتش عشق
جگر لاله بر آن دلشده‌ي زار بسوخت
بسکه مرغ سحري در غم گلزار بسوخت
اختر بخت من مسکين بسوخت
آه کز آهم مه و پروين بسوخت
مهر دل آب رخم ز آتش سودا مي‌ريخت
صبح کز چشم فلک اشک ثريا مي‌ريخت
خط بسوي خاور از هندوستان مي‌آمدت
ياد باد آن روز کز لب بوي جان مي‌آمدت
بر در دل خيمه زن گر عالم جان بايدت
از سر جان درگذر گر وصل جانان بايدت
وقت صبحست آفتاب کجاست
ساقيا ساغر شراب کجاست
در بوستان گلي چو رخ دوستان کجاست
اي باغبان بگو که ره بوستان کجاست
يا روضه‌ي خلدست که رضوان من آنجاست
منزلگه جانست که جانان من آنجاست
وين مرغ چه نامست که از سوي سبا خاست
اين باد کدامست که از کوي شما خاست
کار اسلام ز بالاي بلندت بالاست
ايکه از باغ رسالت چو تو شمشاد نخاست
يا نکهت مشکست کز آهوي ختن خاست
اين بوي بهارست که از صحن چمن خاست
همچو من خسته و نالنده و دل ريش چراست
گر نه مرغ چمن از همنفس خويش جداست
نرگس مست تو چون فتنه ازو بيدارست
روز و شب معتکف گوشه محراب چراست
راستي را چه بلائيست که کارت بالاست
کار ما بي قد زيبات نمي آيد راست
اينهم از طالع شوريده‌ي ماست
با منت کينه و با جمله صفاست
بزبان قلم نيايد راست
با تو نقشي که در تصور ماست
پرتو نور تجلي در دل پر نور ماست
طائر طوريم و خاک آستانت طور ماست
درد غم عشق تو درمان ماست
کفر سر زلف تو ايمان ماست
دلي دارد وليکن جان ندارد
کسي کو دل بر جانان ندارد
چه خطا رفت که ابروش دگر چين دارد
آن پريچهره که جور و ستم آئين دارد
با او نظري دارد هر کو بصري دارد
هر کو بصري دارد با او نظري دارد
ميل خاطر دگر امروز بسوئي دارد
دل من باز هواي سر کوئي دارد
از آن ديار حديثي بدين ديار آرد
کدام يار که ما را پيام يار آرد
دل پر درد مرا مژده‌ي درمان آرد
چون صبا نکهت آن زلف پريشان آرد
هزار عاشق دلخسته را بجان آرد
خدنگ غمزه‌ي جادو چو در کمان آرد
کي چهره‌ي گلچهر چو او رنگ نگارد
نقاش که او صورت ارژنگ نگارد
يا صبا نکهت آن زلف دوتا مي‌آرد
کاروان ختني مشک ختا مي‌آرد
وين عجبتر که اگر جان ببرد جان نبرد
دل من جان ز غم عشق تو آسان نبرد
نامه ويس گلندام برامين که برد
قصه غصه فرهاد بشيرين که برد
چندين جفاي خار مغيلان که مي‌برد
مشتاق کعبه گر نکشد رنج باديه
فراقت از دل من لذت جواني برد
توئي که لعل تو دست از عقيق کاني برد
ز مهر روي تو گل جيب پيرهن بدرد
سپيده‌دم که صبا دامن سمن بدرد
ره بمنزل برد آنکو ز سفر در گذرد
تاجداري کند آنکس که ز سردر گذرد
خاصه برگلشن آن سرو خرامان گذرد
خنک آن باد که برخاک خراسان گذرد
جامه‌ي صبر من برفت و قبا کرد
ترک من ترک من گرفت و خطا کرد
ز ماه نو طلب آفتاب بايد کرد
چو شام شد بشبستان بايد کرد
بمهرگان صفت بوستان نشايد کرد
به دشمنان گله از دوستان نشايد کرد
دل تمسک بزلف دلکش کرد
جان توجه بروي مهوش کرد
ساز چنگ و رباب خواهم کرد
باز عزم شراب خواهم کرد
تشبيه بدان زلف و بنا گوش توان کرد
مه را اگر از مشک ز ره پوش توان کرد
بي سرو قدان ميل تماشا نتوان کرد
بي لاله رخان روي بصحرا نتوان کرد
خويشتن را هدف تير بلا نتوان کرد
پشت بر يار گمان ابرو ما نتوان کرد
پيش لعلت صفت زاده‌ي کان نتوان کرد
بر سر کوي تو انديشه‌ي جان نتوان کرد
سر در ميان مجلس عشاق برنکرد
هر کو چو شمع ز آتش دل تاج سر نکرد
دل مرا ز گلستان جان خبر مي‌کرد
سپيده‌دم که صبا بر چمن گذر مي‌کرد
چشمم از درج عقيق تو گهر گرد آورد
طوطي از پسته‌ي تنگ تو شکر گرد آورد
مهر تو دودم از دل بريان بر آورد
سوز غم تو آتشم از جان بر آورد
در آتشم ز آب رخش کاب رخ من مي‌برد
من خاک آن بادم که او بوي دلارام آورد
مرغ را باز در فغان آورد
گل نهالي به بوستان آورد
يا دادم از آن دلبر عيار بگيرد
کس نيست که دست من غمخوار بگيرد
سرحد ختن خيل شه زنگ بگيرد
چون خط تو گرد رخ گلرنگ بگيرد
که بلبل دل از بوستان برنگيرد
دلم ديده از دوستان برنگيرد
درون حلقه نشستست و مار مي‌گيرد
دلم که حلقه‌ي گيسوي يار مي‌گيرد
طوبي چو روان گردي بر رهگذرت ميرد
طوطي چو سخن گوئي پيش شکرت ميرد
شمع در پاي او سر اندازد
مرغ در راه او پر اندازد
مرغ دل من آتش در بال و پر اندازد
چون طوطي خط تو پر بر شکر اندازد
کفر زلف سيهش عالم ايمان ارزد
وصل آن ترک ختا ملکت خاقان ارزد
لعل جان پرور او جوهر جان مي‌ارزد
صحبت جان جهان جان و جهان مي‌ارزد
خمار آلوده‌ئي آخر شرابي هم نمي‌ارزد
حديث آرزومندي جوابي هم نمي‌ارزد
چراغ عمر بباد وزان نمي‌ارزد
بهار دهر بباد خزان نمي‌ارزد
گل بستان اوخاري نيرزد
همه گنج جهان ماري نيرزد
هماي سپهر استخواني نيرزد
دلا سود عالم زياني نيرزد
خروش و ناله ز اهل نشست برخيزد
چو ترک مهوشم از خواب مست برخيزد
وان لحظه که بنشيند بس شور بپا خيزد
آن فتنه چو برخيزد صد فتنه برانگيزد
هر دم لب شيرينش شوري دگر انگيزد
آنکو به شکر ريزي شور از شکر انگيزد
معينست که از اژدها نمي‌ترسد
کسي کزان سر زلف دو تا نمي‌ترسد
وين جگر سوخته را از گذر او چه رسد
دلم از دست بشد تا بسر او چه رسد
وين مرغ فردوس آشيان از باغ رضوان مي‌رسد
اين ترک زنگاري کمان از خيل خاقان مي‌رسد
بنفشه نسخه‌ي آن نوبهار بنويسد
خطي که بر سمن آن گلعذار بنويسد
بر سر و چشم من دلشده جايت باشد
گر سر صحبت اين بي سر و پايت باشد
مکتب عشاق را اديب نباشد
درد غم عشق را طبيب نباشد
وز روز تيره روزان تاريکتر نباشد
شام شکستگان را هرگز سحر نباشد
ناز چه ارزد اگر نياز نباشد
روي نکو بي وجود ناز نباشد
مرغان اين چمن را بايد که پر نباشد
مردان اين قدم را بايد که سر نباشد
يا سرو روان چون قد دلجوي تو باشد
کي طرف گلستان چو سر کوي تو باشد
در چين هزار حلقه‌ي سودا پديد شد
تا چين آن دو زلف سمن‌سا پديد شد
بده صبري درين کارم که کار از دست بيرون شد
مرا اي بخت ياري کن چو يار از دست بيرون شد
مهره حاصل نکند هر که ز مار انديشد
دامن گل نبرد هر که ز خار انديشد
وانکه او را گهري هست ز زر ننديشد
هر که او را قدمي هست ز سر ننديشد
قتيل ضربت عشق از سنان نينديشد
اسير قيد محبت ز جان نينديشد
تو مپندار که آن دلبرم از دل مي‌شد
گر دلم روز وداع از پي محمل مي‌شد
چون سخن مي‌گوئي از لعل تو گوهر مي‌چکد
ايکه از شرمت خوي از رخساره‌ي خور مي‌چکد
واندل نبود کز غم دلدار بنالد
يارش نتوان گفت که از يار بنالد
تو مپندار که از باد هوا مي‌نالد
ني ز دود دل پرآتش ما مي‌نالد
چون سخن گفت ز درج گهرم ياد آمد
لب چو بگشود ز تنگ شکرم ياد آمد
شاهد سرمست من ز خواب برآمد
ماه فرو رفت و آفتاب برآمد
يا مه خلخ بلب بام برآمد
خسرو انجم بگه بام برآمد
شاه من از طرف بارگاه برآمد
وقت صبوح آن زمان که ماه برآمد
با باده پرستان بمناجات درآمد
از صومعه پيري بخرابات درآمد
حلقه‌ي لعل تو درج گهر آمد
شکر تنگ تو تنگ شکر آمد
بشد چو جوهر فرد و فريد باز آمد
مراد بين که به پيش مريد باز آمد
وگر از پاي درافتاد بسر باز آمد
يار ثابت قدم اينک ز سفر باز آمد
از پي دل بشد و سوخته پر باز آمد
بنگر اي شمع که پروانه دگر باز آمد
آن ترک ختائي بچه آيا چه خطا ديد
در ديده جز آن ماه دلافروز نيامد
کو بر سر من شب همه شب اشک فشاند
کس حال من سوخته جز شمع نداند
که مشک و بي زري پنهان نماند
عجب دارم گر او حالم نداند
که جز جانان کسي در جان نداند
حديث جان بجز جانان نداند
حديث بنده‌ي مخلص بشهريار رساند
که مي‌رود که پيامم به شهريار رساند
کار من بيچاره بسامان که رساند
درد من دلخسته بدرمان که رساند
زان سرو قد آزاد نشستن که تواند
گويند که صبرآتش عشقت بنشاند
ديده يک يک همه چون آب فرو مي‌خواند
ماجرائي که دل سوخته مي‌پوشاند
خارم اندر پاي و پا در گل بماند
دل بدست يار و غم در دل بماند
جانم براستان که برآن آستان بماند
برخاک درگه تو چو دوشم مقام بود
بناي شوق ز ما استوار خواهد ماند
حديث عشق ز ما يادگار خواهد ماند
وانکه از دست برون رفت بسر باز نماند
هر که را سکه درستست بزر باز نماند
بدان نازک تني چون مي‌دواند
گل اندامي که گلگون مي‌دواند
وگر مراد نبخشي که از تو بستاند
اگر ز پيش براني مرا که برخواند
يا رب چه دلفريب و چه در خور نوشته‌اند
آن خط شب مثال که بر خور نوشته‌اند
خار ما خورديم و ايشان گل بدست آورده‌اند
رنج ما برديم و گنج ارباب دولت برده‌اند
وانگه بهانه زلف و بنا گوش کرده‌اند
خورشيد را ز مشک زره پوش کرده‌اند
زلف پرچين را چرا برصبح پرچين کرده‌اند
شام خون آشام گيسو را اگر چين کرده‌اند
مرده دل جمعي که دل دادند و جان نسپرده‌اند
زنده‌اند آنها که پيش چشم خوبان مرده‌اند
شب را بپاسباني اختر نشانده‌اند
خورشيد را به سايه‌ي شب در نشانده‌اند
لب لعلت نمک داني پر از قند
زهي زلفت گرهگيري پر از بند
بر گير بارم از دل و بار سفر مبند
اي ساربان به قتل ضعيفان کمر مبند
سلطان ننهد بنده محنت زده را بند
عاقل ندهد عاشق دلسوخته را پند
از خبر رفتيم و ما را بيخبر بگذاشتند
همرهان رفتند و ما را در سفر بگذاشتند
جان غمگين مرا مژده‌ي جانان دادند
دل مجروح مرا آگهي از جان دادند
مژده‌ي آمدن آن صنم چين دادند
دوش چون در شکن طره‌ي شب چين دادند
وين چه نافه‌ست که از سوي تتار آوردند
اين چه نامه‌ست که از کشور يار آوردند
چارطاق لعل بر خضرا زدند
خيمه‌ي نوروز بر صحرا زدند
مدام معتکف آستان خمارند
ز چشم مست تو آنها که آگهي دارند
شاهدان خوابم بچشم جادوي شهلا برند
ساقيان آبم بجام لعل شکر خا برند
مردان اين قدم همه بي پا و بي سرند
مرغان اين چمن همه بي بال و بي پرند
از مشگ سوده سلسله بر نسترن زند
چون ترک من سپاه حبش برختن زند
عارفانرا در سر اندازي صلائي مي‌زند
هم عفي الله ني که ما را مرحبائي مي‌زند
تا رنج نبيند شفا را نشناسند
تا درد نيابند دوا را نشناسند
همچو ما درديکشان در کوي خماران بسند
ساقيا مي زين فزون‌تر کن که ميخواران بسند
بدود دل سبق مشک ناب بنويسند
چون خط سبز تو بر آفتاب بنويسند
بايد که سوادش بشب تار نويسند
هر نسخه که در وصف خط يار نويسند
که به يک جرعه‌ي مي آب رخم بفروشند
مي‌کشندم بخرابات و در آن مي‌کوشند
کجا پند خردمندان نيوشند
در آن مجلس که جام عشق نوشند