با چشم ها

‌          ز حیرت این صبح نا به جای

خشکیده بر دریچه‌ی خورشید چارطاق

بر تارک سپیده‌ی این روز پا به زای

دستان بسته‌ام را

آزاد کردم از

زنجیرهای خواب.

فریاد برکشیدم :

« – اینک

‌          چراغ معجزه

‌                         مَردم!

تشخیص نیم شب را از فجر

در چشم‌های کوردلی‌تان

سوئی به جای اگر

مانده است آن قدر،

تا

‌  از

‌    کیسه‌تان نرفته تماشا کنید خوب

 

در آسمان شب

پرواز آفتاب را!

با گوش های نا شنوائی تان

این طرفه بشنوید:

در نیم‌پرده‌ی شب

آواز آفتاب را! »

« دیدیم!

‌       ( گفتند خلق نیمی )

‌                              پرواز روشنش را‌، آری! »

نیمی به شادی از دل

فریاد برکشیدند:

« با گوش جان شنیدیم

آواز روشنش را! »

باری

من با دهان حیرت گفتم:

« ای یاوه

‌             یاوه

‌                   یاوه،

‌                         خلائق!

مستید و منگ؟

‌                  یا به تظاهر

تزویر می‌کنید؟

از شب هنوز مانده دو دانگی.

ور تائبید و پاک و مسلمان،

‌                                   نماز را

از چاوشان نیامده بانگی! »

هر گاو گند چاله دهانی

آتشفشان روشن خشمی شد:

« این گول بین که روشنی آفتاب را

از ما دلیل می‌طلبد. »

توفان خنده‌ها…

« – خورشید را گذاشته،

‌                              می‌خواهد

با اتکا به ساعت شماطه‌دار خویش

بیچاره خلق را متقاعد کند

‌                                 که شب

از نیمه نیز بر نگذشته‌ست. »

توفان خنده‌ها….

من

درد در رگانم

حسرت در استخوانم

چیزی نظیر آتش در جانم

‌                               پیچید.

سرتاسر وجود ِ مرا

‌                       گویی

چیزی به هم فشرد

تا قطره‌ئی به تفتگی ِخورشید

جوشید از دو چشمم.

از تلخی تمامی دریاها

در اشک ناتوانی خود ساغری زدم.

آنان به آفتاب شیفته بودند

زیرا که آفتاب

تنهاترین حقیقت‌شان بود،

احساس واقعیت‌شان بود.

با نور گرمیش

مفهموم بی‌ریای رفاقت بود

با تابناکیش

مفهوم بی‌فریب صداقت بود.

( ای کاش  می‌توانستند

از آفتاب یاد بگیرند

که بی‌دریغ باشند

در دردها و شادی‌هاشان

حتی

‌    با نان خشکشان. -

و کاردهای‌شان را

جز از برای قسمت کردن

بیرون نیاوردند. )

افسوس!

‌          آفتاب

مفهوم بی‌دریغ عدالت بود و

آنان به عدل شیفته بودند و

اکنون

با آفتابگونه‌ئی

‌                  آنان را

این گونه

‌           دل

‌              فریفته بودند!

‌ای کاش می‌توانستم

خون رگان خود را

من

‌   قطره

‌   قطره

 

‌   قطره

‌         بگریم

تا باورم کنند.

ای کاش می توانستم

 

‌                          – یک لحظه می‌توانستم ای کاش -

بر شانه‌های خود بنشانم

این خلق بی‌شمار را

گرد حباب خاک بگردانم

تا با دو چشم خویش ببینند که خورشیدشان کجاست

و باورم کنند.

ای کاش

می‌توانستم.